s. 37: „W kwietniu 1926 r. przebywał w San Giovanni Rotondo kolejny wizytator, monsignore Felice Bevilacqua, z Kongregacji Soboru. Stwierdzono, że Ojciec Pio spełnia normalnie swoje obowiązki, dużo czasu poświęca osobistej modlitwie, bierze udział w ćwiczeniach duchownych wspólnoty zakonnej. Przygotowanie do Mszy św. i dziękczynienie odprawia na chórze zakonnym, a nie w zakrystii. Dziękczynienie czasem trwa godzinę, a nawet dłużej. Potem przez pół godziny odprawia medytację. Mszę św., jak zdołano zauważyć, odprawia z wielką pobożnością. Trwa ona od 25 do 35 minut. Pozostały czas spędza w konfesjonale i w celi. Czyta dużo książek o tematyce moralnej i ascetycznej”.

s. 37-38: „Do chóru udawał się systematycznie na modlitwy poranne. […] Potem schodził na dół, by odprawić Mszę świętą. Następnie wracał do chóru na dziękczynienie, które zazwyczaj trwało ponad godzinę”.

s. 39: „Rok 1930 […] Naoczni świadkowie życia Ojca Pio stwierdzają, że odznacza się on szczególnym umiłowaniem modlitwy. Przez cały dzień trwa na modlitwie, wiele czasu poświęca na rozmyślanie, bierze udział w modlitwach wspólnoty. Z oddaniem spełnia posługę kapłańską w konfesjonale. Przygotowanie, odprawianie Mszy św. i dziękczynienie zajmuje mu ponad półtorej godziny”.

s. 42: „1931 r. Regularnie odprawia Mszę św. w kaplicy. Celebrowanie Mszy św. trwa około 3 godzin. Potem udaje się na dziękczynienie, które trwa około godziny, następnie przechodzi do biblioteki i dużo czyta. Idąc korytarzem zawsze ma w ręku różaniec. Można bez przesady powiedzieć, że modli się ustawicznie. Wiele czasu poświęca na medytację. […]

W opisie jednego ze zwykłych dni jego życia czytamy, że rano odprawia najpierw długą medytację. […] Mszę św. odprawia w wielkim skupieniem i pobożnością. Trwa ona około dwóch godzin a nawet dłużej. W modlitewnym milczeniu trwa podczas "memento" i po przyjęciu Komunii św. […]

14 marca 1933 r. około godziny 8.00 do San Giovanni Rotondo przybyło dwóch kapłanów z Rzymu. O. Pasetto i monsignore Bevilacqua zostali wysłani ze specjalną misją przez papieża Piusa XI. Goście zapukali do furty klasztornej i zapytali o Ojca Pio. "Teraz Ojciec Pio odprawia Mszę św." – usłyszeli odpowiedź. "Kiedy będzie można z nim rozmawiać?" "Mniej więcej za dwie godziny. Od siódmej jest przy ołtarzu i zwykle kończy około godziny dziesiątej"”.

s. 44: „15 lipca 1933 r. […] Najświętszą ofiarę sprawował zawsze z największą pobożnością. Po Mszy św. odprawiał dziękczynienie, które trwało godzinę a nawet dwie”.

s. 86: „O. Pio był […] doskonałym kierownikiem dusz […] Wyrzucał sobie tylko, że oddając się posłudze spowiedzi, za mało czasu poświęca na dziękczynienie po Mszy św. Powiedział kiedyś: "Uważajmy, by ‘nie móc’ nie przekształciło się w ‘nie chcieć’, zawsze bowiem Bogu należy składać dziękczynienie…"”

s. 196: „Wczoraj […] doświadczyłem tak wielkich duchowych rozkoszy, że tylko Bóg o nich wie. Choć największe ich natężenie było po Mszy św., to jednak jeszcze je odczuwam. Głowa i serce płonęły jakimś niezwykłym żarem; ten ogień sprawiał mi przyjemność. W ustach czułem niezwykłą słodycz tego niepokalanego Ciała Syna Bożego. Ach, gdyby to, co czuję w tej chwili, mogło na zawsze pozostać w mym sercu i być moją pociechą, to zapewne znalazłbym się już w raju!”

s. 199-200: „[…] słuszna jest skarga najsłodszego Jezusa, naszego Pana: pozostawiają mnie samego tak w ciągu dnia, jak i pośród nocy w kościele. Nie troszczą się w ogóle o ten Najświętszy Sakrament Ołtarza; nie mówią (kazań) o tym Sakramencie Miłości, a jeśli są tacy, którzy mówią (głoszą kazania), to jak to czynią?… Och!… jak niedbale, jak zimno!

"Moje serce – mówi Jezus – jest zapomniane. Nikt już nie dba i nie pamięta o mojej miłości. Jestem stale zasmucany. Mój dom dla wielu zamienił się w teatr, w dom rozrywkowy. Zasmucają mnie także i moi słudzy, których zawsze otaczałem szczególną miłością, których umiłowałem jak źrenicę mego oka; oni powinni pocieszać moje Serce napełnione goryczą. To oni powinni mi pomóc w dziele zbawiania dusz […] "”

[1] Por. w Internecie publikowane „Vox Dominii” nr 1-2/98, str. 8-9, gdzie cytowane są fragmenty książki Czesława Ryszki, pt.: Winnica Padre Pio, Wrocław 1988, str. 133-135 („Kapłan”) oraz str. 142-150 („Za ołtarzem”).