PASCHA
ryt Paschy w świetle „Hagady Paschalnej”
„Hagada pesachowa” [1] – „הַגָּדָה שֶל פֶסַח”
- wymienia cztery kielichy wina, konstytuujące zasadniczą strukturę rytu. „Hagada” jest księgą liturgiczną, zawierającą konkretne modlitwy, pouczenia mądrościowe, śpiewy, symboliczne akty (obmywania rąk, spożywania symbolicznych potraw…), dokonywane po kolei, przypisane do kolejnych czternastu punktów rytu. Jest ona żydowską księgą wigilii liturgii paschalnej [2]. Z tego względu analiza tekstu „Hagady” w jej oryginalnym hebrajskim / aramejskim zapisie stanowić będzie jedno z głównych zadań egzegetycznych dla każdego, kto chce poznać logikę rytu Paschy .
Tekst „Hagady” powstawał stopniowo, przez wiele stuleci [3]. Pierwsza jej wersja została skompilowana prawdopodobnie pomiędzy drugą połową II wieku a końcem IV wieku.
Uważa się, że chociaż obecnie znany starożytny tekst „Hagady pesachowej” pochodzi z czasów późniejszych niż zburzenie świątyni jerozolimskiej, co nastąpiło w 70. roku po Chrystusie, to jednak zasadnicza część hebrajskiego i aramejskiego tekstu oraz kluczowe idee całości pochodzą z czasów poprzedzających przyjście Jezusa Chrystusa na świat [4].
„Hagady” z wieku VIII, zachowane w genizie w Kairze, znane są jedynie we fragmentach. Na ich podstawie jednakże nie można poznać całości tekstu z tamtego okresu.
Dotychczas znaleziony najstarszy kompletny czytelny rękopis „Hagady” znajduje się w księdze modlitw z X wieku, której redaktorem jest Sadia Gaon, wykładowca w akademii w Sura.
W XIII wieku do tamtego tekstu zostały dodane przez polskich lub niemieckich żydów pieśni końcowe [5].
Od XIII wieku również zaczyna się coraz powszechniejszy zwyczaj posługiwania się „Hagadami” jako osobnymi księgami liturgicznymi przy sprawowaniu Paschy w domach żydowskich [6].
Najstarszy potwierdzony drukowany egzemplarz „Hagady” pochodzi z 1486 roku z Soncino we Włoszech.
Od kilku stuleci „Hagady pesachowe” są powszechnie drukowane. Często bogato zdobione i ilustrowane, te niewielkie książeczki zawierają opis kolejnych czynności liturgii paschalnej: czynów i słów – rytu. Niejednokrotnie w „Hagadach” dodawane jest objaśnienie tych kolejnych świętych aktów. Zwraca się uwagę nie tylko na poszczególne czyny czy słowa celebrowanej Paschy, ale i na przepisaną ich kolejność, co w języku hebrajskim wyraża słowo „seder” (סֵדֶר) [7].
Ten sam termin stosuje się również:
- jako określenie równoważne do „Hagada pesachowa”,
- jako określenie specjalnego półmiska, na którym umieszcza się rytualne potrawy,
- jako określenie przewodniczącego liturgii, wskazując przez to na istotną jego rolę, jaką jest właśnie wierne zachowanie kolejności aktów liturgii paschalnej.
[1] Albo równoważne tłumaczenia hebrajskiego tytułu: „
Hagada na Pesach”, „
Hagada paschalna”.
[2] Por. R. Cantalamessa,
Pascha naszego zbawienia. Tradycje paschalne Biblii i pierwotnego Kościoła, tłum. M. Brzezinka, Kraków 1998, s. 35. Autor używa też określenia nawiązującego do chrześcijańskiej księgi liturgicznej: „Ordo hebdomadae sanctae”.
[3] Por. C. Adler (red.),
The Jewish Encyclopedia (tom I-XII), New York – London, 1901-1906, t. I, s. 141-146:
Haggadah (shel PesaH): Ritual for Passover eve: zob. w Internecie:
Jewish Encyclopedia ← proszę kliknąć!Por. też K. Kohler,
The Yemen Haggadah, „The American Journal of Semitic Languages and Literatures”
, vol. 13, No. 3 (1897), s. 234-239: autor omawia cenne publikacje w tej dziedzinie, ukazuje rozwój tradycji judaizmu arabskiego w zestawieniu z tradycją judaizmu hiszpańskiego i niemieckiego; różnice pomiędzy tradycjami pozwalają drogą naukowego wnioskowania dotrzeć do możliwie pierwotnego tekstu „
Hagady”;
B. S. Childs,
The Book of Exodus. A Critical Theological Commentary, Philadelphia 1974, s. 208-209: autor wskazuje na znaczenie dla badań następujących tekstów: a/. pism rabinicznych: Targumów, Midraszy, Miszny, Tosefty, Hagady i Talmudów, b/. pism nie-rabinicznych: papirusów z Elefantyny, Księgi Jubileuszów, Księgi Mądrości Salomona, dzieł Filona z Aleksandrii, dzieł Józefa Flawiusza, pism z Qumran, rytuału paschalnego Samarytan. Podaje też bogatą literaturę przedmiotu.
[4] Por. R. Cantalamessa,
Pascha naszego zbawienia…, dz. cyt., s. 35: dla poparcia tej jakże ważnej tezy autor jako patrolog wskazuje, iż tekstem „
Hagady” posiłkowali się już niektórzy pisarze wczesnochrześcijańscy (II wiek po Chrystusie): Meliton z Sardes, Anonim Kwartodecyman. Autor odwołuje się również do analiz, wskazujących obecność w „
Hagadzie” tekstów sprzed okresu machabejskiego (II wiek przed Chrystusem): Por. L. Finkenstein,
Pre-Maccabean Documents in the Passover Haggadah, „Harvard Theological Review” 35 (1942), 291-332; 36 (1943), 1-39. Dane te pozwalają na sprostowanie poglądu, wyrażonego przez J. Drozda, iż „
Hagady” pochodzą dopiero z X-XVI wieku: por. J. Drozd,
Ostatnia Wieczerza nową Paschą, Katowice 1977, s. 23.
[5] Por. H. Węgrzynek,
Hagada Pesachowa, [w:] A. Cała, H. Węgrzynek, G. Zalewska,
Historia i kultura Żydów polskich. Słownik, Warszawa 2000, s. 109.
[6] Por. B. Fałczyk,
Hagada, haggada, agada. Ikonografia, [w:] J. Walkusz (red.),
Encyklopedia katolicka, t. 6, s. 470; C. Adler (red.),
The Jewish Encyclopedia, dz. cyt., t. I, s. 142 (Haggadah…).
[7] Por. P. Briks,
Podręczny słownik hebrajsko-polski i aramejsko-polski Starego Testamentu, wydanie trzecie, Warszawa 2000, s. 241:
סֵדֶר.