[2] Por. Z. Abramowiczówna (redaktor), Słownik grecko-polski, t. I-IV, Warszawa 1958, 1960, 1962, 1965; t. II, s. 577: κατάθεμα; por. Tamże, t. I, s. 140: ἀνάθεμα – 1. rzecz poświęcona bóstwu, wotum; 2. rzecz lub osoba przeklęta. Por. też R. Popowski, Wielki słownik grecko-polski Nowego Testamentu, Warszawa 1997, s. 322: κατάθεμα: słowo to jest złożeniem «κατά» + «τίθημι» + «-μα»; s. 34: ἀνάθεμα, będące złożeniem analogicznych członów «ἀνά» + «τίθημι» + «-μα». Nie ma różnicy pomiędzy zbiorem wszystkich znaczeń «κατά» i «ἀνά» (por. Tamże, s. 319n i 31, w punkcie: «w złożeniach») prócz tej, że «ἀνά» bardziej uwydatnia ruch w górę, zaś «κατά» – ruch w dół. Zarówno «κατάθεμα» jak i «ἀνάθεμα» mają jednakże te same dwa główne, wzajemnie przeciwstawne obszary znaczeniowe: 1. coś sprowadzanego w dół, poniżanego – przekleństwo; 2. coś wynoszonego w górę, ofiarowanego „niebu” – ofiara, wotum.